کد مطلب:149823 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:277
سخن زین العابدین به هنگام دفن پدر
در جریان دفن پیكر مقدس حضرت امام حسین، علیه السلام، آمده است كه فرزند داغدارش، حجت خدا، علی بن الحسین، علیه السلام، پس از آنكه جسد مبارك را وارد قبر نمود، گونه ی مبارك خود را بر گلوی مقدس پدر نهاد و با چشم گریان فرمود:
طوبی لأرض تضمنت جسدك الشریف اما الدنیا فبعدك مظلمة و الاخرة بنورك مشرقة أما الحزن فسرمد و أما اللیل فمسهد حتی یختار الله لاهل بیتك دارك التی انت مقیم بها و علیك منی السلام یابن رسول الله و رحمة الله و بركاته؛ [1] خوشا به حال زمینی كه پیكر شریف تو را در آغوش گرفته است، این دنیا بعد از تو تیره و تار است ولی آخرت، به نور تو تابندگی دارد، اما حزن و اندوه ما بعد از تو دایمی و مستمر است و شبها را با بیداری باید به صبح آوریم تا آن زمان كه خداوند، سرمنزلی را كه تو مقیم آن شده ای، برای اهل بیت و خاندانت اختیار كند. ای زاده ی رسول الله، سلام و رحمت خدا و بركات او بر تو باد.
هر یك از جملات زیبای حضرت امام زین العابدین، علیه السلام، در ارایه ی سیمای نورانی سید و سالار شهیدان، حضرت حسین بن علی، علیه السلام، نقش مؤثر و اثر مخصوص به خود دارد؛
طوبی لأرض تضمنت جسدك الشریف؛ خوشا بحال آن قطعه زمینی كه پیكر پاك تو را در بغل گرفته است.
چه لطیف و زیبا جمله و مطلبی است؛ راستی قبر امام حسین چه شرفی دارد و آن قطعه ی از خاك، چه سرافرازی پیدا كرده و چه گوهر گرانبهایی را در خود جا داده است!! كدام گنج می توانست این قدر بها به آن زمین بدهد، كه بدن مطهر امام حسین، علیه السلام، داد؟!
اما الدنیا فبعدك مظلمة؛ دنیا بعد از تو تاریك و ظلمانی است.
حسین نور خدا در زمین است و چون او از دنیا برود، نوری برای آن نیست، نورانیت جهان هستی از وجود پاك و مسعود امام حسین است، اگر حسین نباشد، دنیا نور ندارد، دنیا یكسره سیاهی و ظلمت و تاریكی خواهد بود، حسین با رفتن خود دنیا را تیره كرد و جهان را ظلمانی نمود.
والاخرة بنورك مشرقة؛ ولی آخرت، با نور حسین نورانی گردید.
امام حسین با رفتن به جهان دیگر و قدم نهادن به سرای ابدی، آن عالم را روشن گردانید و نورانی ساخت، آخرت از این كانون نور، تابان شد و صفای خاصی به خود گرفت.
أما الحزن فسرمد؛ حزن و اندوه داغ تو و غصه و ناراحتی فراق و جدایی و از دست دادن تو ای پدر، قطع شدنی نیست و تمام نخواهد شد، بلكه این اندوه، اندوهی ثابت، مستمر و همیشگی می باشد.
راستی فقدان چه كسی این همه حزن و اندوه ببار می آورد؟ هر عالمی، هر فقیهی، هر رهرو یا مصلحی، یا صاحب مكتبی، اگر فقدان او غمی را ایجاد كرده باشد، با گذاشتن چند روزی، آن غم و اندوه كم می شود و بالمآل تمام می گردد، اندوه فقدان وزنه عظیم عالم هستی كه تمام جهان وجود و مظاهر خلقت، طفیل وجود اویند، تمام شدنی نیست و پایان پذیر نخواهد بود و آن وجود بی بدیل امام حسین، علیه السلام، است.
و أما اللیل فمسهد؛ شبها در فراق تو و در حسرت داغ تو با بیداری سپری می شود.
میلیونها و میلیاردها انسان اگر بمیرند، موجب از بین رفتن خواب دیگران نمی شود و اگر یك شب در موردی خواب به چشمانشان نیاید، شبهای بعد به راحتی می خوابند و استراحت می كنند.
كسی كه به فرموده ی زین العابدین، علیه السلام، اندوه فقدان و از دست دادنش آنقدر عظیم و سنگین است كه خواب را از چشم آشنایان و نزدیكان و خاندان و دوستانش می برد، حضرت امام حسین، علیه السلام، است كه سوز دل و آه و افسوس و یاد خاطره های شیرین او خواب را از چشمان انسان می برد و آدمی را به سوگ و ماتم می نشاند.
در جمله ی حتی یختار الله لأهل بیتك دارك... این معنا افتاده كه این غم بزرگ و اندوه جانكاه، همواره باقی است و تا زمان مرگ وی از انسان
جدا نمی شود، همچنان ا دامه خواهد داشت تا بازماندگان را به دست مرگ بسپارد.
و سر اینكه این غم بزرگ و بیدار ماندن در شبها با مرگ تمام می شود این است كه دلدادگان، به خانه ای كه خدا برای امام حسین، علیه السلام، اختیار فرموده خواهند رفت و فراق، مبدل به وصال می گردد و آنان به دیدار عزیز و محبوب خود می رسند.
قابل توجه است كه گویا جملات اخیر امام زین العابدین در سوگ پدر بزرگوارش امام حسین، برگرفته از كلمات جدش امیرالمؤمنین، علیه السلام، در سوگ حضرت فاطمه زهرا است زیرا در آنجا می خوانیم، اما حزنی فسرمد و اما لیلی فمسهد الی ان یختار الله لی دارك التی انت بها مقیم؛ [2] ای فاطمه! اما اندوه من - در سوگ تو - همیشگی است و شبهای من قرین بیداری خواهد بود تا آن گاه كه خداوند، سرمنزل تو را كه در آن اقامت گزیده ای برایم انتخاب كند.
بالاخره جملات فوق سیمای امام حسین را به نحوی بسیار زیبا ترسیم فرموده است.
طوبی لأرض تضمنت جسدك الشریف اما الدنیا فبعدك مظلمة و الاخرة بنورك مشرقة أما الحزن فسرمد و أما اللیل فمسهد حتی یختار الله لاهل بیتك دارك التی انت مقیم بها و علیك منی السلام یابن رسول الله و رحمة الله و بركاته؛ [1] خوشا به حال زمینی كه پیكر شریف تو را در آغوش گرفته است، این دنیا بعد از تو تیره و تار است ولی آخرت، به نور تو تابندگی دارد، اما حزن و اندوه ما بعد از تو دایمی و مستمر است و شبها را با بیداری باید به صبح آوریم تا آن زمان كه خداوند، سرمنزلی را كه تو مقیم آن شده ای، برای اهل بیت و خاندانت اختیار كند. ای زاده ی رسول الله، سلام و رحمت خدا و بركات او بر تو باد.
هر یك از جملات زیبای حضرت امام زین العابدین، علیه السلام، در ارایه ی سیمای نورانی سید و سالار شهیدان، حضرت حسین بن علی، علیه السلام، نقش مؤثر و اثر مخصوص به خود دارد؛
طوبی لأرض تضمنت جسدك الشریف؛ خوشا بحال آن قطعه زمینی كه پیكر پاك تو را در بغل گرفته است.
چه لطیف و زیبا جمله و مطلبی است؛ راستی قبر امام حسین چه شرفی دارد و آن قطعه ی از خاك، چه سرافرازی پیدا كرده و چه گوهر گرانبهایی را در خود جا داده است!! كدام گنج می توانست این قدر بها به آن زمین بدهد، كه بدن مطهر امام حسین، علیه السلام، داد؟!
اما الدنیا فبعدك مظلمة؛ دنیا بعد از تو تاریك و ظلمانی است.
حسین نور خدا در زمین است و چون او از دنیا برود، نوری برای آن نیست، نورانیت جهان هستی از وجود پاك و مسعود امام حسین است، اگر حسین نباشد، دنیا نور ندارد، دنیا یكسره سیاهی و ظلمت و تاریكی خواهد بود، حسین با رفتن خود دنیا را تیره كرد و جهان را ظلمانی نمود.
والاخرة بنورك مشرقة؛ ولی آخرت، با نور حسین نورانی گردید.
امام حسین با رفتن به جهان دیگر و قدم نهادن به سرای ابدی، آن عالم را روشن گردانید و نورانی ساخت، آخرت از این كانون نور، تابان شد و صفای خاصی به خود گرفت.
أما الحزن فسرمد؛ حزن و اندوه داغ تو و غصه و ناراحتی فراق و جدایی و از دست دادن تو ای پدر، قطع شدنی نیست و تمام نخواهد شد، بلكه این اندوه، اندوهی ثابت، مستمر و همیشگی می باشد.
راستی فقدان چه كسی این همه حزن و اندوه ببار می آورد؟ هر عالمی، هر فقیهی، هر رهرو یا مصلحی، یا صاحب مكتبی، اگر فقدان او غمی را ایجاد كرده باشد، با گذاشتن چند روزی، آن غم و اندوه كم می شود و بالمآل تمام می گردد، اندوه فقدان وزنه عظیم عالم هستی كه تمام جهان وجود و مظاهر خلقت، طفیل وجود اویند، تمام شدنی نیست و پایان پذیر نخواهد بود و آن وجود بی بدیل امام حسین، علیه السلام، است.
و أما اللیل فمسهد؛ شبها در فراق تو و در حسرت داغ تو با بیداری سپری می شود.
میلیونها و میلیاردها انسان اگر بمیرند، موجب از بین رفتن خواب دیگران نمی شود و اگر یك شب در موردی خواب به چشمانشان نیاید، شبهای بعد به راحتی می خوابند و استراحت می كنند.
كسی كه به فرموده ی زین العابدین، علیه السلام، اندوه فقدان و از دست دادنش آنقدر عظیم و سنگین است كه خواب را از چشم آشنایان و نزدیكان و خاندان و دوستانش می برد، حضرت امام حسین، علیه السلام، است كه سوز دل و آه و افسوس و یاد خاطره های شیرین او خواب را از چشمان انسان می برد و آدمی را به سوگ و ماتم می نشاند.
در جمله ی حتی یختار الله لأهل بیتك دارك... این معنا افتاده كه این غم بزرگ و اندوه جانكاه، همواره باقی است و تا زمان مرگ وی از انسان
جدا نمی شود، همچنان ا دامه خواهد داشت تا بازماندگان را به دست مرگ بسپارد.
و سر اینكه این غم بزرگ و بیدار ماندن در شبها با مرگ تمام می شود این است كه دلدادگان، به خانه ای كه خدا برای امام حسین، علیه السلام، اختیار فرموده خواهند رفت و فراق، مبدل به وصال می گردد و آنان به دیدار عزیز و محبوب خود می رسند.
قابل توجه است كه گویا جملات اخیر امام زین العابدین در سوگ پدر بزرگوارش امام حسین، برگرفته از كلمات جدش امیرالمؤمنین، علیه السلام، در سوگ حضرت فاطمه زهرا است زیرا در آنجا می خوانیم، اما حزنی فسرمد و اما لیلی فمسهد الی ان یختار الله لی دارك التی انت بها مقیم؛ [2] ای فاطمه! اما اندوه من - در سوگ تو - همیشگی است و شبهای من قرین بیداری خواهد بود تا آن گاه كه خداوند، سرمنزل تو را كه در آن اقامت گزیده ای برایم انتخاب كند.
بالاخره جملات فوق سیمای امام حسین را به نحوی بسیار زیبا ترسیم فرموده است.
[1] حايري مازندراني، محمد مهدي؛ معالي السبطين، ج 2، ص 40.
[2] نهج البلاغه، خطبه ي 202.